Oda do Anielicy

Jesteś aniołem...
To właśnie myślę, gdy patrzę na oblicze Twoje...
Tyś jest tak piękna, cudna, boska!
Tobie żadna inna na urodę sprostać
Nie może! Zatraciłem się zupełnie...
Błagam, proś mnie o co chcesz, a ja wszystko spełnię!

Lecz nawet jako anioł, posiadasz dwa oblicza,
Raz to anioł święty, a raz śmierci Twoje lica
Zdobi! Sprawiasz mi niekiedy ból niewypowiedziany,
Ale nie obchodzi mnie to! Każdy, każdy, nawet
Najgorszy ból chętnie zniosę,
Jeśli tylko otrzymam to źródło rozkoszy,
Jakim jest widok Twój!
To on zsyła rozkosz, lecz zsyła też ból...

Zabijasz mnie, część osoby mojej,
Zostawiając jedynie to, co Twoje,
Boś Ty tego jest przyczyną!
Czuję, jak mnie spala, a chętnie bym zginął
Pod wpływem tego ognia, co mnie trawi,
Bo tylko ten niebiański ogień może duszę moją zbawić!

Aniele, Tyś błogosławieństwo na mnie zesłała,
Z twardej nienawiści skorupy mnie wyrwałaś,
Pogrążając w innej - uwielbienia,
Twojej osoby, ona pozbawiona jest już cienia,
Który okrywał duszę moją!
Wielbię Cię, Tyś uczyniła ją uzdrowioną!

Ach, Ty wiesz, Aniele, że wszystko
Zrobiłbym dla Ciebie! Każde życzenie szybko
Starałbym się spełnić! Ponad swoje, Twoje szczęście
Cenię! Nie mogę się radować więcej,
Jeśli Ciebie jakaś troska gnębi!
Niebiańska istota, jaką jesteś, winna do głębi
Przepełniona być radością! Gotów do poświęceń jestem,
Twój ból na swe ramiona chętnie wezmę,
Bo Ty, Aniele, nie możesz cierpieć!
Wszystko, co Cię smuci, dla mnie jest bluźnierstwem!

Moja Anielico, Ty wiesz, co ja czuję,
Wiesz przecież, że ponad wszystko Cię miłuję...
Jeśli Ty mnie nie, nie obchodzi mnie dlaczego,
Nie trap się mną! Poświęcę szczęście swoje... w imię Twego...